Gisteravond was ik bij het eerste van de twee Nederlandse afscheidsconcerten van Elton John. De meest succesvolle Europese soloartiest aller tijden is momenteel bezig met zijn laatste tournee waarmee hij op vijf continenten zijn fans wil bedanken en uitzwaaien. Hij had 15 mei al in de Ziggo Dome in Amsterdam zullen optreden, maar dat werd door ziekte van een bandlid verplaatst naar 17 juni.
Nu ontbrak alsnog een van de hoofdrolspelers. Eltons vaste gitarist Davey Johnstone moet vanwege een rugoperatie helaas het eerste deel van de Europese tour missen. Een groot gemis voor de echte fans maar John Jorgenson bleek een uitstekende plaatsvervanger. Ook de rest van de band was in topvorm en een genot om naar te luisteren én te kijken. Met name percussionist Ray Cooper stal de show met zijn uitbundige bewegingen en aanstekelijke vrolijkheid, en daarmee ook de harten van de 17.000 aanwezigen.
De bewegingen van Sir Elton mogen dan wel iets stroever zijn dan vroeger, op zijn humeur was niets aan te merken! Hij was weliswaar volgens eigen zeggen pas tien minuten voor aanvang gearriveerd omdat zijn vliegtuig pech had, hij oogde allerminst gestresst of geïrriteerd. Zelfs het meest ernstige moment van de avond verliep met een lach, terwijl hij het publiek openhartig vertelde over zijn worstelingen met drank en drugs en over zijn Aids Foundation. Bijna werd het een politieke preek maar hij kon rekenen op luid applaus voor zijn kritiek op de farmaceutische industrie en zijn betoog over de kloof tussen mensen en hoe die in deze tijd groter lijkt dan ooit tevoren. Alleen liefde en compassie kan ons redden, heeft hij geleerd, en zijn manier om dat over te brengen is muziek.
En wat heeft hij ons toch een hoop goede muziek gegeven. In een carrière van een halve eeuw heeft Elton John bijdragen geleverd aan de soundtracks van de levens van vele miljoenen mensen. Een groot deel van dat waanzinnige oeuvre komt tijdens de Farewell Yellow Brick Road Tour voorbij. Het concert begon ietwat onrustig doordat niet iedereen op de hoogte leek van de vervroegde aanvangstijd (misschien een idee voor Ziggo Dome om 10 minuten voor aanvang een bel te laten klinken of even om te roepen), maar vanaf de eerste herkenbare tonen van ‘Bennie and the Jets’ nam Elton John het publiek mee in een muzikale fantasiebeleving van zijn carrière. Zoals dat ook gebeurt in Rocketman, de film over zijn leven die momenteel in de bioscopen draait. Een groot deel van de hits werd namelijk ondersteund door prachtige en kunstzinnige filmbeelden. Bijvoorbeeld van Marilyn Monroe bij ‘Candle in the Wind’, een zwarte roos bij ‘Funeral for a Friend/ Love Lies Bleeding’ en een vermakelijke geanimeerde videoclip van het personage Captain Fantastic (dat Elton John moet voorstellen) bij ‘Someone Saved my Life Tonight’. De beelden waren overal een prachtige aanvulling op de uitstekende live performance. De band was geweldig en Elton was goed bij stem. De hoge noten zingt ie al een paar decennia niet meer op de bühne, maar wat ie zingt is altijd zuiver en zijn pianospel daarbij is virtuoos. Een hoogtepunt van de avond was het moment dat hij en de gitarist zich uitleefden in hun solo’s aan het einde van het minder bekende nummer ‘Levon’. Maar ook de solo uitvoeringen van bijvoorbeeld ‘Border Song’ en ‘Indian Sunset’ wisten dankzij Eltons volle en krachtige maar gevoelige pianospel te imponeren.
De ruim tweeëneenhalf uur durende show was een bevestiging van Johns talent als songwriter en performer. Hoewel het opmerkelijk was dat een paar van zijn grootste hits ontbraken, zoals ‘Crocodile Rock’ en ‘Can You Feel the Love Tonight’, was het concert een meer dan waardig afscheid van de 72-jarige rockster. Hij heeft eerst nog een flinke waslijst aan tourdata te gaan maar daarna mag hij welverdiend van zijn pensioen genieten. Elton bedankt!
inmusication 